باید تصمیم می‌گرفت، یک تصمیم جدی برای یک تحول اساسی. همیشه حتی برای تعویض شیشه‌اش هم مشکل داشت. هرجایی این شیشه ته استکانی رو نداشت. هم بودنش مساله بود و هم نبودنش. وقتی نبود هم درست همه جا رو نمی دید و حتی گمش می‌کرد و برای پیدا کردنش گاهی از بچه هاش کمک می‌گرفت.

وقتی بود سنگینی شیشه اش اذیتش می کرد و همین بود که مانع شده بود از مدت ها قبل خیلی از بازی ها رو کنار بذاره و کمی گوشه گیر بشه. البته ناگفته نماند که بهش عادت کرده بود. یک جور دوست قدیمی که از نبودنش دلتنگ می شد. احساس می کرد با گذاشتنش روی چشماش یک تشخصی پیدا می کند.
اما این بار تصمیمش رو گرفته بود. حس عجیبی داشت وقتی از اتاق عمل می آمد بیرون دیگه بهش نیازی نداشت. هم دلش برای عینکش تنگ می شد و هم فضای باز و روشنی پیش روش می دید. دیگه نیازی نداشت که هر چندوقت یکبار برای معاینه چشم به دکتر بره، هر وقت عینکش می شکست دنبال جایی بگرده که این نمره رو داشته باشه توی ورزش و بازی با بچه هاش نگران این باشه که از چشمش بیفته یا نه…

تصمیم گرفت، هزینه کرد و عمل کرد…

این همون داستان من و مدرسه است. من و گچ و تخته. من و دانش آموز. بهش عادت کردیم. مدرسه رو اینجوری توی ذهنمون تصویر کردیم و احساس می کنیم اگر اینطوری که هست نباشه شخصیت معلمی ما دچار خدشه میشه. احساس می کنیم اگر اینطوری نباشه یک چیزی کم داریم. اگر غیر از این باشه بقیه چی در مورد ما میگن. مگه میشه تغییری ایجاد کرد؟ تا بوده چنین بوده است و همیشه معلم با همین روش ها آموزش می داده و دانش آموز هم باید همینطوری یاد می گرفته؟!!

اینجاست که باید تصمیم گرفت باید هزینه کرد و باید عمل کرد…

آموزش پژوهی محصول یک چنین تصمیمی است. تصمیمی تحول جویانه، تفکری دلسوزانه و اقدامی عالمانه. از سال 87 بود که آقامعلم که یک مهندس و معلم ریاضی بود تصمیم گرفت که این تحول رو آغاز کنه و شیوه های جدید یادگیری رو عالمانه پیگیری کنه. از این رو بود که به طور تخصصی وارد حوزه برنامه ریزی درسی شد و در حوزه هوش های چندگانه و بعد در مقطع دکتری در حوزه یادگیری تعاملی پژوهش هایی رو انجام داد که مورد تحسین اساتید پرسابقه خودش قرار گرفت.

همزمان زکات این علم هم پرداخت شد؛ آقا معلم هم پژوهش می کرد و هم نتایج رو به مدارسی که در آنها درس می‌داد منتقل می کرد. کم کم وقتی در سمت معاونت آموزشی یکی از مدارس گرفت دوره‌های حضوری با نام آموزش‌پژوهی برگزار کرد تا سرمایه انسانی که در زمره اصلی ترین منابع یک مجموعه و عامل اصلی پیشبرد کیفی اهداف اون هست رو ارتقا ببخشه و برای اون پنج محور قرار داد:
نشست های عمومی، نشست های موضوعی، نشست های تخصصی، کارگاه های تخصصی و در نهایت بازدیدهای تخصصی

حدود هفتاد جلسه از دوره ها حضوری برگزار شد
آموزش پژوهی از شهریور 94 یک گروه تلگرامی با هدف استمرار دانش افزایی همکاران  و تبادل نظر در حوزه های مربوط به تعلیم و تربیت راه انداخت و در سال های بعد کار به گونه ای پیش رفت که نه تنها همکاران مدرسه در اون حضور داشتند بلکه با استقبال کم نظیر مسئولین محترمی از آموزش و پرورش، مدیران و موسسان مدارس، متخصصین امر آموزش و معلمین ارجمند و محترمی که به دنبال تحول بودند مواجه شد.
یک قلم از فعالیت های این گروه پرکار و پرتولید گزارش  17 مدرسه غیردولتی و دولتی از تهران و شهرستان ها و خارج از کشور بود که از وضعیت آموزش و تربیتی خود در گروه ارائه کردند.

این گروه تقریبا بی وقفه در طول 4 سال به کارش ادامه داد و فعالیت های کم نظیری با مشارکت اعضای گروه انجام داد و در نهایت در امسال به یک کانال با حضور 3 هزار نفر از فرهنگیان عزیز تبدیل شد. مساله مهم این بود که مطالب کانال عمدتا تولید خود مجموعه بود و نه بازارسال مطالب دیگران. در این یکی دو  سال اخیر کانال بله و صفحه ایسنتاگرام هم به شبکه های اجتماعی مجموعه اضافه شد و توی اینستاگرام الان 4 هزار نفر دنبال کننده داره.

همه با خبرن و برخی ها داغدار، یک ویروس کوچیک که از سر سوزن هم خیلی ریزتره زندگی هامون رو زیر و رو کرد و عجز و ناتوانی انسان رو به روش آورد. خیلی مفاهیم در دنیا با حضور این مهمان ناخوانده عوض شد و برنامه ریزی هایی که در کشورهای مختلف با سال ها فکر و اندیشه و تلاش صورت گرفته بود رو به یکباره به هم ریخت. تهدید بود اما یک سوال بزرگ رو برای ما معلمان و مجموعه آموزشی کشور پیش آورد آیا روش های آموزشی ما اونقدر خوب بوده که نیاز باشه دانش آموز از خانه به مدرسه بیاد؟
این یک سوال ساده زیربنای آموزش های ما رو مورد بازبینی قرار داد. الان که دانش آموز خانه نشین شده برخی مدارس می گن اشکالی نداره ما شما رو به بهترین شکل غیرحضوری آموزش میدیم، اونها توجه نکردن که در دل این حرف این مطلب نهفته است که «حضور شما در مدرسه بی معنیه» و یا اصلا «مدرسه کارکردهاش کلا عوض شده و دیگه باید به فکر یک مدرسه مجازی بود».

یک سوال دیگه که خیلی از ماها رو سر درگم کرد این بود که در عصر دیجیتال آیا من معلم می تونم یک آموزش برخط رو با رعایت استاندارد لازم پیاده کنم یا خیر؟ آیا من معلم در این دوره که تکنولوژی آموزشی اینقدر پیشرفت کرده قادرم با این ابزارها یک ویدئوی آموزشی بسازم؟ آیا روش هایی که بر اساس اون یادگیری رو باید در این فضا طراحی کنم مثل یادگیری معکوس رو بلدم؟

من و تو با این سوال ها که کرونا پیش آورد احساس کردیم که نه، مثل اینکه باید یک تحول اساسی در رویکردها و روش ها ایجاد کنیم. این بار مجبور شدیم که بازاندیشی کنیم. تازه آگاه شدیم که باید حرکت کرد و مسیرها رو تغییر داد و گرنه شرایط و جبر زمانه ما رو از گردونه خارج میکنه. مثل اسنپ که یک شبه بساط همه آژانس ها و تاکسی تلفنی ها رو برچید ممکنه یک شبه بساط خیلی از مدارس هم برچیده بشه

کی میدونه؟! ما که پیش از کرونا فکر این تحول رو نمی کردیم؟! اونهایی در این تحول پیروزن که زود شصتشون خبر دار بشه و زود دامن همت به کمر ببندن و با شرایط برق آسا هماهنگ بشن. آموزش پژوهی برای همین وارد میدان شده برای اینکه زنگ حرکت رو به صدا در بیاره، برای اینکه به کاروان معلم ها نهیب بزنه و بگه که باید حرکت کرد و ناگزیر باید هم راه رو دانست و هم مرکب خوب رو انتخاب کرد.
امروز برای این تحول باید در عرصه پداگوژی و تکنولوژی با هم پیش رفت، باید هم به صورت حرفه‌ای و هم به صورت فردی توسعه پیدا کرد، امروز باید معلم از بعد اقتصادی و درآمدی هم دستش پر باشه، امروز باید معلم متعهد دیندار خداباور به عنوان یک سرباز برای امام زمانش (عج) پیشتاز باشه و در این عرصه هرچی از دستش برمیاد برای این مرز و بوم مقدس که با خاتم خون سلیمانی ها مرزهاش تثبیت شده انجام بده این رسالت آموزش پژوهیه